به نظرم بهترین راه خالی کردن ناراحتی هام نوشتنشون تو یه تیکه کاغذه.

یه زمانی زیاد می نوشتم و راحت فراموش می کردم و پر از انرژی مثبت بودم ابن روزا اما انگار از زمین و زمان به خاطر تنهایی و بی تفاوتی که می بینم شکایت دارم.

خودم فکر می کنم دارم تلاش می کنم با آدما در تماس باشم اما ازشون دورتر می شم 

تو دنیای تلگرامی این روزها هم اصلا جایی برای خودم تو خیلی گروهها نمی بینم 

اما ابن آدم ها و دنیا نیست که با من قهر کرده فقط خودم هسم که باید عوض بشه

کاغذ فراموش شده من سلام، کمکم کن تا به روزهای پروانه ای برگردم